بیا یید با خدا صحبت کنیم (2)

حال که به این ارتباط به عنوان یک نیاز واقف آمدیم باید به انواع آن بپردازیم .

اول : اولین نوع ارتباط« ارتباط معرفتی » است ; اورا بشناسیم که فکری است ; او را قبول داشته باشیم همان گونه که او هست نه آن گونه که ما دوستد داریم او باشد که بحثی اعتقادی و مهم است .

باید صفات و اسماء او را درک کنیم و سنت های او را بشناسیم تا بتوانیم اورا درست و همان گونه که او می خواهد پرستش کنیم نه آنگونه که خود ما می خواهیم .

این مقام را نمی شاید مگر زانو زدن در کنار چشمه زلال وحی  و سفره رنگین اهل بیت عصمت .

دوم : دومین نوع ارتباط بنده با مولای خود «ارتباط عملی » است ; یعنی فرامین عملی حضرتش را استماع و به کار ببندیم نه آن که هر چه خود با عقل ناقص خود تصور کردیم منطقی است عمل کنیم و دیگری را چون فلسفه اش را نمی دانیم یا فکر می کنیم دیگر قدیمی است کنار بگذاریم . 

هرچه مولا خواست همان باید باشد و عبد در مقامی نیست که در خصوص حکیمانه بودن عمل سوال کند یا حتی فکر کند . گاهی موارد مولی برای نشان دادن حکیمانه بودن اعمالش نمونه هایی را در پیش آن دسته از بندگانی که خالصانه اورا می پرستند روشن کرده و آنان نیز آن حکمت را برای دیگران مثال زده اند ولی برای جلوگیری از عجب و... در بنده همه را به اونمی آموزد تاعبد هم بتواند در غیاب فهم حکمت وفقط برای رسیدن به قرب الهی آن را انجام دهد  . که این خود حکمت ندانستن حکمتهاست .

کدام بنده مومنی را میشناسید که مسواک را بخاطر صفای باطن هنگام صحبت با خدا انجام دهد ; همه هنگام خواب مسواک می زنند نه برای یقظه و بیداری ونه هنگام تلاوت قرآن و ادای نماز .

پیامبر اعظم (ص) می فرمایند :  

« من اخلص لله اربعین صباحا ظهرت ینابیع الحکمه من قلبه علی لسانه»

هرکه چهل صبحگاه خاص خدا شود چشمه های حکمت از قلب وی بر زبانش جاری شود .

البته باید خود را برای خدا خالص کرد نه برای تصاحب حکمت .

سوم :« ارتباط قلبی » است . یعنی در قلب او را و هر که به او عشق می ورزد را دوست داشته باشیم و بالعکس ;

سلم لمن سالمکم  و حرب لمن حاربکم

که در مقام عشق سخن خواهد آمد .

چهارم : «رابطه زبانی » است یعنی با خدا صحبت کنیم به هزار و یک دلیل .

              ادامه دارد