یا طبیب النفوس

به نام حبیب ...

...

   چقدر فاصله است هنوز ... میان

                                       حرم.من                 تا                    حریم ...

               چشمانم بی تاب کف پای اوست ...

فضای وجودم سیراب عطش است ....

                 عجب معرکه ای است آنجا که زانو می زنم ... سلطان و گدا ...

 فرشته ها پوزخند می زنند ...

                      "رفتی و آمدی و همانی ؟؟؟؟؟!         مگر می شود؟!!          این بار هم؟..."

خب چه کنم؟ دستم بسته است ... به آسمان نمی رسد ... اما

                                                        به زمین هم قانع نیستم ...

            فضا بی انتهاست و من شناور ... 

                          وای بر من! اینجا اشیا هم معرفت دارند!

                                                سبوح ... قدوس ...

مولا (ع) دم در ایستاده است. نمی توانم ببینمش.

            "شکستم و... نشکستی

        بریدم و... نبریدی

 وفا نکردم و... کردی"

...

یاد پدرت (ع) می افتم ... شب آخر ... کربلا ... در چهار چوب خیمه..

            یاد "حر" ...

   آب را بسته بود بر آل الله

       چرا خودش تشنه بود پس؟

               چشمه ی وجودش جوشید ... بارید ... غرق شد!

   "ارفع راسک یا حر!"

              و فرمود:

                                                             "تمام شد!"

...

مولا! چرا تمام نمی شوم؟..

                                          فرشته ها مشغول طوافند ...

                                                                                    میروم "تماشا" کنم ... چه رفتنی!

منبع:مصباح الهدی

سید مرتضی(۱)

 

شادی غم

بگذارید بر احوال خودم گریه کنم

برسیه کاری اعمال خودم گریه کنم

ذره ای خوب و بد ای وای عقوبت دارد

به "فمن یعمل مثقال"خودم گریه کنم

نیست تقصیر کسی آینه ام تار شده

جلوه گر نیست بر اعمال خودم گریه کنم

راه دل گم شد و پیدا نشد آن گم شده ام

ره دهیدم که به اضلال خودم گریه کنم

من پرستوی حرم بودم و دور افتادم

تا به بشکسته پر و بال خودم گریه کنم

قرعه افتاد که من از شهدا جا ماندم

سخت بر این دل بی حال خودم گریه کنم

کاروان رفت به پابوسی هر امیالی

من که جامانده امیال خودم گریه کنم

مهلتی تا به غریبی نگارم نالم

همتی تا که بر احوال دلم گریه کنم